Tijdens het leven bouw je met mensen relaties op. Of het nu zakelijke contacten zijn of privé, ze gaan in je hart zitten of maken het werk een stuk aangenamer. Betrouwbare zakenpartners zijn goud waard. Soms kan het echter zo zijn dat je bemerkt dat je uit elkaar groeit. Niet meer dezelfde taal praat. Niet meer een team bent. Je doet enorm je best om naar elkaar toe te groeien. Privé-etentje hier, zakenborrel daar maar soms is de connectie er gewoon niet meer. Het is weg. Zowel privé als op het werk kan dat echt enorm confronterend zijn. Je probeert het te redden maar een zinkend schip zal nooit meer gaan varen.
Blijven doormodderen?
De meeste mensen houden van stabiliteit. Weten waar je aan toe bent. Zelfs avonturiers houden vaak nog van een stabiele basis. Wat nu als die basis onder je voeten dreigt te verdwijnen? Er niet meer is? Dit kan je bedrijf zijn, je werk maar ook je partner of vrienden. Wat nu als dat dreigt te veranderen? Dan zie je veelal 2 opties; of men blijft het proberen ondanks dat het niet werkt. (Dat weet men vaak dan ook al wel maar wil er geestelijk niet aan toegeven). Of men steekt de kop in het zand en gaat door totdat de bom barst en er serieuze conflicten ontstaan. Zonde want de fijne momenten van vroeger worden door irritaties en woede snel vergeten.
Maar wat moet ik dan?
Er is nog een optie hoe gedacht kan worden. Deze manier van denken kan helpen om er op een constructievere manier mee om te gaan. Het klinkt wellicht wazig. Maar ik geloof dat sommige mensen kort en anderen lang in je leven kunnen zijn. Sommige zelfs levenslang. Dit geldt voor zowel zakenpartners als mensen in je privéleven. Ze zijn een moment op je pad om je verder te brengen; te doen groeien. Daarna kunnen anderen je weer andere inzichten geven. Klinkt nog best logisch maar tot zover de rationele kant. Het ingewikkelde zit hem erin dat je als mens iets dat je dierbaar is liever niet wilt kwijtraken. Dus ook al denkt je hoofd rationeel, zo gemakkelijk gaat het in de praktijk niet. Bijvoorbeeld een basisschoolvriend waar je niets meer mee hebt maar waar wel contact mee is; je kent elkaar immers al zolang.
Vaak zit er ook angst achter. Je weet niet wat komen gaat. Wel wat je hebt. Dus uit angst komen mensen vaak geen stap verder en belemmeren ze zichzelf om te groeien.
Maar moet elk mens dan continu doorgroeien?
Natuurlijk niet; blijf vooral op de plek waar jij gelukkig bent. Maar als je merkt dat dat niet meer zo is? Als je voelt dat de band en connectie weg zijn en ongemakkelijke situaties ontstaan dan is het tijd om verder te gaan.
Jij hebt gemakkelijk praten!
Het kan zwaar zijn om zakelijk nieuwe netwerken op te bouwen. Je weet niets en je moet toch iemand het vertrouwen geven. Een partner of goede vriend laten gaan; wat krijg je terug?! Er is dan absoluut veel onzekerheid. Dat kan zwaar zijn. Je doen twijfelen maar ik geloof dat het leven te kort is om te verspillen. Te kort om jarenlang ongelukkig te zijn.
Kortom:
Besef dat het leven bestaat uit contacten die zowel privé als zakelijk komen en gaan. Dat zal blijven. Als je dit weet en ook vooral het besef hebt dat het leven te kort is om ongelukkig te zijn dan kun je de stap zetten. Ga het gesprek aan. Zeg dat je uit elkaar gegroeid bent. Dat de band veranderd is. De teamspirit anders is. Superzwaar zijn zulke conversaties maar het maakt wel dat een bedrijf en een mens kan groeien op een volwaardige manier. Durf jij het gesprek aan?
Voor reacties en vragen kijk rond op mijn website of neem contact met mij op.